W poszukiwaniu wiosny

Wybraliśmy się z mężem do lasu w w zeszłą niedziele. Wiosny szukałam. Gdyby nie słoneczko, pomyślałabym, że to jesienna sceneria. Wszystko za sprawą wszędobylskich, brązowych liści.

To takie pierwsze wrażenie.  Pod ściółką przeróżne maleństwa, pracują już ciężko. Zaby  w szuwarach rechoczą już radośnie, co jakiś czas wyskakiwała jedna czy druga w górę ale nie udało mi się złapać aparatem :)

Zapach wody w połączeniu z zapachem lasu cudowny. Przyjemnie było tak spacerować i chłonąć otoczenie.
I niby słońce grzało, jednak wśród drzew i na wodą chłodno. Zimny wiatr jednak nie przeszkadzał, widoki i zapachy wynagradzały niewielki chłód czy bolące nogi :)

Lubię gdy zielony mech ugina sie pod stopami. Wydaje przy tym taki ładny, mięciutki chrzęst. Ale to pewnie dlatego, ze gałązki i stare liście jeszcze leżą na ziemi. Latem tego nie ma, czysty mech nie wydaje odgłosu, jest jak kojąca poducha pod nogami :)
Jak dobrze się przyjrzeć, na gałęziach drzew pojawiają się drobne, niepozorne pączki. Maluśkie, ale są.
Trzeba trochę się wysilić, schylić i poszukać, zeby ujrzeć budzącą się do życia florę i faunę.
Wszystko dopiero kiełkuje, jeszcze drobne, takie maleństwa , jednak czuje się, ze las żyje.
Ptaki zawzięcie śpiewają, jakby na wyścigi, który piękniejsze trele wyśpiewa. A jak słońce wbije się promieniami między drzewa,  to człowiek sam nie zdaje sobie z tego sprawy, że się uśmiecha.
A w duszę wlewa się cichutko, niepostrzeżenie fala ciepła, radość napełnia serce.
Miałam wrażenie, ze intruzem jestem, jakbym trochę przeszkadzała. Kto wie czy jakiemuś robaczkowi głowy nie przydeptałam.
Ciężkie by było życie człowieka, gdyby nie miał wokół siebie tego całego piękna.