Powstanie Warszawskie

 











W piątek miałam okazję zobaczyć film "Powstanie Warszawskie". Na pewno wszyscy o nim słyszeli i widzieli spoty reklamowe. 

Miałam pewne obawy zasiadając w kinie. Z jednej strony bałam się, że to kolejna górnolotnie przedstawiona epopeja, jakich sporo niestety jest. Z drugiej, obawiałam się, ze zobaczę jakieś drastyczne sceny, wstrząsające do głębi. Z trzeciej strony bałam się nudy. Bo przecież nie jest łatwo pokazać coś wielkiego w przystępny, nie napompowany patosem sposób. 

Film jest sekwencją fragmentów nakręconych podczas powstania. Posklejano je tworząc lekko fabularyzowaną całość. W tle słyszymy rozmowy dwóch (wymyślonych przez twórców) operatorów, braci, z których jeden uczy się dopiero trzymać kamerę i na początku jest pomocnikiem.

Na oficjalnej stronie filmu >KLIK<, można przeczytać taki oto wstęp:

„Powstanie Warszawskie” to pierwszy na świecie film fabularny zmontowany w całości z materiałów dokumentalnych.

Opowiada historię Powstania Warszawskiego z 1944 roku oczami dwóch młodych braci, realizatorów Powstańczych Kronik Filmowych, wykonujących rozkazy dla Biura Informacji i Propagandy Armii Krajowej. Bohaterowie są bezpośrednimi świadkami walki powstańczej i marzą o sfilmowaniu „prawdziwej” wojny. Początkowo jednak dokumentują życie cywilne powstańczej stolicy. Takich materiałów oczekuje od nich ich dowódca, dając im zadanie przygotowania kroniki, która ma być wyświetlona w kinie „Palladium”. Poszukując odpowiednich ujęć, wchodzą coraz bardziej w samo Powstanie. I w końcu udaje im się dołączyć do jednego z oddziałów, z którym idą na akcję. Bracia mogą wreszcie nakręcić „prawdziwą” wojnę, tyle, że ta okazuje się potworna. Bohaterowie orientują się, że przyszło im uczestniczyć w czymś przekraczającym ich najśmielsze wyobrażenia – świat, w którym się znaleźli, to świat po apokalipsie. Uświadamiają sobie, że ich rolą jest udokumentowanie tej apokalipsy i ocalenie za wszelka cenę taśmy z materiałem…

Film mną nie wstrząsnął, on mnie poruszył i zmusił do refleksji. Mogłam zajrzeć jakby przez ramię ludzi, którzy walczyli o Warszawę, o Polskę, o naszą przecież wolność. Widziałam, jak dziewczyny uśmiechały się do chłopców, jak matki przemykały się z małymi dziećmi pod gradem kul...widziałam pogrzeb małego chłopca.... I wiecie jaka byłą główna myśl? Kto zawalczyłby za nas w dzisiejszych czasach?? Obawiam się, że niewielu, bo przecież dla młodych ludzi patriotyzm to puste słowo. Jasne, nie wszyscy tacy są, ale znaczna większość. My wszyscy staliśmy się wygodnymi egoistami, losy innych nas niewiele obchodzą. Nie potrafię wyobrazić sobie takiego scenariusza w dzisiejszych czasach. Boję się, że gdyby wybuchła taka sama wojna, to nasz kraj wyludniłby się, bo wszyscy staraliby się uciec za granicę, do bezpiecznych miejsc. A młodzi mężczyźni robiliby wszystko, żeby tylko dostać zwolnienie ze służby w wojsku.

...na tych zdjęciach nie występują aktorzy....to ludzie, którzy naprawdę walczyli...i naprawdę ginęli...

Choć to górnolotnie zabrzmi, ale ONI walczyli za nas także. Za mnie, za Ciebie, za Twoją rodzinę...i między innymi dzięki nim, możemy teraz pić kawę i siedzieć przed komputerem.

Polecam ten film, to nie jest zmarnowany czas. Wychodząc z kina inaczej patrzy się na życie...